Week 9 - Tempel, tempel, tempel en... Hardys wijn!

                                            Mandalay, Mynmar, bewolkt, 28 graden 

Daar zijn we weer, dit keer vanuit Mandalay, de op een na grootste stad van Myanmar. Het inwonersaantal wordt geschat op 2,5 miljoen en dat is wel te merken met alle drukte hier. Een groot verschil met Bagan, waar we gestopt zijn met schrijven.

Na het schrijven van onze vorige blog was het tijd voor het avondeten. Omdat we niet helemaal tevreden waren over het hotel waar we sliepen, zijn we op Agoda.nl op zoek gegaan naar een nieuwe slaapplek. We dachten dat het Royal Bagan Hotel wel een fijne plek zou zijn en dus besloten we om hier te gaan eten, zodat we het hotel vast konden bekijken. Hoewel het eten niet geweldig was, (Maar ja, wie besteld er dan ook pasta in Azië?) zag het hotel er inderdaad prima uit en besloten we dat we vanaf de volgende dag daar zouden gaan slapen. 
Toen we terug reden op onze elektrische scooter kwamen we langs een terrein waar allerlei attracties stonden en met een groot zeil was een stuk van het terrein afgezet. Na wat rondvragen bleek dat er een circus was met alles erop en eraan;  Olifanten, paarden, acrobatiek enzovoort. Omdat wij er in Chang Mai bewust voor gekozen hadden niet naar een olifanten-'opvang' te gaan, aangezien de dieren die opgevangen worden de rest van hun leven met toeristen op de foto moeten, lieten we dit ook graag aan ons voorbij gaan. In Nederland zijn wilde dieren in circussen sinds 2015 verboden, iets waar hier nog lang geen sprake van is. 

De volgende dag zijn we zoals gezegd naar het Royal Bagan Hotel verhuisd. Na wat vertraging (een plek zoeken om de was te doen, een regenbui, een vergeten paraplu in het vorige hotel, een scooter met allemaal losse onderdelen die dus gewisseld moest worden) zijn we rond gaan rijden in Bagan. Waar we in andere plaatsen de route moesten zoeken naar een tempel, konden we hier gewoon gaan rijden. Er staan in Bagan ongeveer 4400 tempels op een oppervlakte van 42 km2. Je moet er dus je best doen als je geen tempel wilt tegenkomen. 
De tempels zijn in drie groepen op te delen: klein (3 meter hoog), middelgroot (15-20 meter hoog) en groot (50 meter of hoger) en dan nog enkelen die er een beetje tussenin zitten. Van de kleine en middelgrote tempels/pagodes zijn er heeeeeeel veel.  Ze zijn vaak niet versierd, maar het zijn gewoon stenen gebouwtjes. Van de grote zijn er slechts een paar, deze zijn vaak wel versierd.
Het leuke aan al deze tempels is dat je er, in veel gevallen, op kan klimmen en dan kan genieten van het uitzicht. De tempels op zichzelf zijn niet erg indrukwekkend (zeker niet omdat we er al zoveel gezien hebben op alle andere plekken waar we geweest zijn), maar dat het er zoveel zijn zorgt wel voor een erg bijzonder uitzicht. Het ziet er een beetje onwerkelijk uit, maar wel erg mooi.

Na de lunch en een gezellig gesprek met een echtpaar van rond de 60 jaar (het zijn echt niet alleen twintigers die hier op reis zijn) besloten we op zoek te gaan naar een massagesalon. Dit keer niet alleen omdat het gewoon erg lekker is, maar nu vooral omdat Ellen vanaf het moment dat ze was opgestaan haar nek niet meer naar links kon draaien, verkeerd gelegen waarschijnlijk. Levi had ook wel zin in een massage en dus kozen we beide voor een nek en schouder massage. En natuurlijk beginnen ze dan bij je voeten... en gaan ze dan verder bij je benen... en je onderrug. Vervolgens werd er wat op ons heen en weer gelopen, maar uiteindelijk werden onze nek en schouders gelukkig ook nog gemasseerd. 

Nog wat verbaasd over deze massage stapten we weer op onze elektrische scooters en reden we naar een van de grotere tempels. Hier kon je helemaal naar boven klimmen en het uitzicht was dat ook zeker waard. We waren hier rond half vijf en de zonsondergang is rond zeven uur, maar nu al zaten er mensen klaar op deze tempel om op de zonsondergang te wachten. Wij besloten om eerst nog wat verder te rijden en andere tempels te bekijken.Rond zes uur was het erg bewolkt en daarom dachten we dat de zonsondergang niet erg goed te zien zou zijn, we reden dus terug naar ons hotel. We zouden op een andere dag nog wel proberen de zonsondergang te zien of we konden een keer vroeg op staan voor de zonsopgang.

Halverwege naar het hotel ging Ellen steeds langzamer rijden. Dit keer niet omdat ze het zelf spannend vond, maar omdat haar e-scooter niet sneller wilde: 20 km/u was het maximale. Daar zit je dan heel stoer op een scooter met je helm en zonnebril op, terwijl je door alles en iedereen ingehaald wordt. Gelukkig was Levi's scooter nog niet leeg en dus heeft Levi Ellen de rest van de weg naar het hotel geduwd. 
Na het avondeten hebben we nog een film gekeken (correctie: een halve film, want Ellen viel al in slaap) en is Ellen gaan slapen. Levi is samen met twee Nederlandse jongens uit het hotel naar een plaatselijk theehuis gegaan om Duitsland - Italië te kijken. Deze wedstrijd begon hier om 01.30u. en zoals jullie allemaal vast wel weten was hij pas heel veel later afgelopen. Na de overwinning van Duitsland door de penalty's was Levi rond 04.00u. terug in het hotel. Ellen was toen ook wakker en had het einde van de wedstrijd via een liveblog gevolgd. Omdat de zon rond 05.00u. op komt hier en we nu toch allebei wakker waren, stelde Levi voor om niet eerst te gaan slapen, maar naar een van de grotere tempels te rijden. Zo gezegd zo gedaan en dus zaten we zo'n 40 minuten later op de top van een tempel te wachten tot de zon opkwam. Het was donker, de zon kwam op en het was licht. Dat was het wel zo'n beetje. Door de wolken waren er geen mooie kleuren of een grote lichtbol die je omhoog ziet komen, maar gewoon het verschil tussen donker en licht. We hebben dus niet echt de zon op zien komen, maar we hebben het wel licht zien worden. We waren een beetje teleurgesteld, maar het was toch een leuke ervaring, omdat het best gezellig was bovenop die tempel zo vroeg in de ochtend. Terug in het hotel zijn we gaan ontbijten en vervolgens gaan slapen. Deze dag hebben we verder nog geluncht, de was opgehaald, heel even bij het zwembad gezeten, een pizza gegeten in een restaurant met een Italiaanse eigenaar en nog meer geslapen. 

Op maandag zijn we rond 12.00u. in een minibus vertrokken naar Mandalay. In de bus hadden we een gezellig gesprek met een man die uit Noord-Myanmar komt en die ons trots foto's van zijn zoontje en vrouw liet zien. Rond 17.00u. werden we afgezet bij ons hotel. Voor we incheckten spraken we met een Nederlandse meid die, samen met een Engelse jongen, bij de receptie op haar bus van half zeven zat te wachten. Zij wilden nog wel wat eten voor ze vertrokken en dus checkten wij snel in en zijn we met zijn vieren wat gaan eten. Na het eten vertrokken zij (we weten niet eens hoe ze heten) en gingen wij onze kamer in. Een prima kamer met een bed, een bureautje, een koelkast die nog in zijn verpakking stond en een televisietoestel. Die laatste had alleen een stekker voor de elektriciteit, maar geen antenne of zoiets en er was ook nergens een gat in de muur te vinden waar dat die antenne dan op zou moeten aansluiten. Omdat we hier nogal verbaasd over waren, maakten we hier melding van bij de receptie. Toen kwam er een jongen die op allerlei knoppen van de tv ging duwen en oprecht verbaasd leek dat er geen zenders op te zien waren. Wij vonden het vooral erg grappig en ook niet heel erg belangrijk, maar we werden wel verplaatst naar een andere kamer waar de televisie het wel deed. Blij met onze werkende televisie verlieten we de kamer en gingen naar de bioscoop. Aangezien het 'the 4th of July'' was, gingen we naar Independence Day 2. Na afloop van de film hebben we ons weer verbaasd over de troep die de locals achterlaten. Het eten van zonnebloempitten is hier erg populair, dus tijdens de film worden die massaal gepeld. En waar laat je de schillen dan? Precies, gewoon op de grond. En wij maar een prullenbak zoeken voor onze lege blikjes cola... 

Dinsdag zijn we van hotel gewisseld, omdat we de prijs/kwaliteit-verhouding toch niet helemaal top vonden in het Nylon Hotel. (Nee, niet alleen vanwege die tv). We kwamen uit bij het M3 hotel, waar we gelijk voor 3 nachten hebben geboekt, want we werden hier wel heel erg blij van! Bij het inchecken bleek wel weer hoe goed het is om Agoda en Booking.com te bekijken, want we betalen nu ongeveer 33 dollar minder dan als we gewoon bij de receptie zouden reserveren. 
Na het inchecken zijn we samen op een scooter gestapt en de Mandalay Hill opgereden waar je een mooi uitzicht heb over de hele stad. Hierna was het tijd voor lunch. Toevallig zag Levi een bord langs de kant van de weg met 'Hong Kong Chinese Seafood Restaurant' erop. We zijn geen echte visliefhebbers, maar het is hier niet heel makkelijk een fatsoenlijke plek te vinden om te eten, dus waren we nieuwsgierig. We reden voorbij de parkeerplaats en stopten voor de deur omdat we eerst de menukaart wilden zien. Eerst kwamen er twee mensen naar buiten om ons te helpen, maar al gauw stond er acht man bediening buiten. De menukaart was helemaal in het chinees, maar er stonden gelukkig genoeg foto's bij van heerlijk uitziende gerechten. Ondanks dat het best prijzig was, besloten we om hier te gaan eten. Bij binnenkomst bleek waarom er zoveel personeel naar buiten had kunnen komen: we waren de enige gasten in een vrij groot restaurant. Het leek meer een soort zaal waar je een bruiloft houdt, met zo'n twintig grote ronde tafels voor 12 mensen en een klein podium. We kregen een gratis upgrade naar een van de VIP-kamers waar ook weer zo'n grote tafel stond waar we met z'n tweeën aan plaats namen. Bij de manager die een klein beetje engels spreekt hebben we een aantal gerechten besteld en allebei een verse ananassap. De bestelling was in orde en dus liep hij weg, om na vijf minuten weer terug te komen, want eigenlijk wist hij niet wat een 'pineapple' was. Hij vroeg ons om mee te komen naar de bar, waar hij al het fruit dat hij had, had uitgestald, zodat we konden aanwijzen wat we wilden. Na de ananas te hebben aangewezen en een korte engelse les van Levi zijn we terug gaan zitten in ons kamertje. Daar hadden we onze eigen serveerster die ons van water en vochtige doekjes voorzag en in totaal zo'n honderd buigingen heeft gemaakt. Na even wachten arriveerden ons eten én het sap en wat was het heerlijk allemaal. We hebben erg genoten van deze ervaring en het fantastische eten. 
De rest van de dag hebben we in ons hotel doorgebracht, dat we sinds die avond nog geweldiger vinden. We hadden de hoop op lekkere wijn in Azië al een beetje opgegeven, maar hier, in ons eigen hotel, staat onze 'eigen' wijn op de kaart: Hardy's! Deze wijn kopen wij in Nederland altijd bij de AH in de bonus en dan kopen we altijd gelijk heel veel flessen omdat we hem zo lekker vinden en hij maar 1 keer in het half jaar in de bonus is. De geur alleen al toverde een grote glimlach op ons gezicht. 

Gisteren zijn we de dag begonnen met een lekker ontbijt in het hotel, hebben we nog wat geslapen en film gekeken en zijn we vervolgens weer samen op een scooter geklommen om naar de U Being brug te rijden. Deze brug is heel lang en helemaal van teak hout gemaakt en daarom een toeristische attractie. We waren niet erg onder de indruk van de brug, maar zijn er wel overheen gaan lopen en uiteindelijk ergens op een bankje gaan zitten om op de zonsondergang te wachten. De andere mensen leken ook niet erg onder de indruk van de brug, want het leek wel of wij de grootste attractie waren. Een jonge monnik vroeg ons of hij met ons engels mocht praten (natuurlijk mag dat) en hij is tot en met de zonsondergang bij ons gebleven. Terwijl we met hem aan het praten waren, kwamen er allemaal mensen voorbij gelopen die met ons op de foto wilden. Sommigen spraken geen woord engels, maar kwamen een beetje zenuwachtig lachend naast je zitten terwijl hun vriend met een camera klaarstond. Wij zijn de moeilijkste niet en dus zijn er nu allemaal aziaten die trots de foto's van hun westerse 'vrienden' aan hun familie laten zien. ;-)

Na de zonsondergang gingen we terug naar onze scooter waar drie locals op en om zaten. Direct toen we op onze scooter stapten, vertelde ze ons dat we een lekke achterband hadden, maar gelukkig hadden zij een taxi en een vriend die de band wel kon maken. We hoefden alleen maar hun te betalen en dan zou het allemaal goed komen. Levi vond dit allemaal nogal een apart verhaal en besloot om zelf op zoek te gaan naar een plek waar we óf het hotel konden bellen (daar hadden we de scooter gehuurd) óf de band konden laten maken. Na drie minuten lopen, kwam er een taxichauffeur naar ons toe die vroeg of hij ons kon helpen en hij wees ons op een plek, nog geen 100 meter verder, waar we de band konden laten maken. Daar aangekomen ging er iemand inderdaad direct met onze band aan de slag. Toen bedachten we echter dat we helemaal geen geld zouden hebben om deze man te betalen, want we moesten weer langs een ATM. Een taxichauffeur die in het hutje zat te wachten op zijn klanten die de brug bezochten, wilde ons graag helpen en bood aan om voor ons te betalen. Hij zei dat het maken die band toch maar zo'n 1500 kyat zou kosten (ongeveer 1,20) en hij kwam vaak bij ons hotel in de buurt dus zou het geld dan de volgende dag wel komen ophalen. Super vriendelijk maar op dat moment zag Levi dat hij nog een briefje van 5000 kyat in zijn portemonnee had, waar hij echt geen weet van had. De geboden hulp was dus niet nodig, maar we vonden het gebaar wel erg vriendelijk. Uiteindelijk bleek onze band helemaal niet lek, maar alleen leeg. (Zouden de locals die bij onze scooter waren de band hebben laten leeglopen? We zullen het nooit zeker weten...) Hij werd weer in elkaar gezet en opgepompt en we konden weer verder. Door het donker en door een aantal wolken van vliegen (Ellen was heel blij dat ze achterop zat en zich achter Levi kon verschuilen) zijn we teruggereden naar het hotel, waar we (Levi vooral, Ellen sliep weer) Forest Gump hebben gekeken en Levi heeft nog de eerste halve finale van het EK gekeken. 

Net hebben we ontbeten en daarna is Levi weer gaan slapen en Ellen is aan de slag gegaan met de foto's en deze blog. We zullen vandaag niet veel gaan doen. Misschien is het je opgevallen in deze blog dat we deze week vaak slapen, film kijken, rustig aan doen. De afgelopen twee maanden hebben we in een redelijk hoog tempo door vier landen gereisd en dit merken we aan ons lichaam. We waren er allebei erg aan toe om wat meer rustmomenten te pakken en ons lichaam uit te laten rusten. We vinden het dan ook erg fijn dat we nu drie nachten in hetzelfde hotel slapen en even onze backpacks af kunnen laten. En wat voor een hotel... vanavond is er traditionele live muziek in de lobby, dus daar zullen we nog wel een kijkje gaan nemen. 

En dan ook nog:
- In een volle bus een spelletje spelen op je telefoon kan gewoon (vinden wij ook) en als je volume hard staat, is dat ook geen enkel probleem...(vinden wij niet..)

- Veel mensen (vooral mannen) kauwen hier in Myanmar op kun-jar: stukjes betelnoot, kruiden en tabak verpakt in een betelblad. Een bitter goedje dat rood wordt als je er op kauwt. Het is een soort drugs, want volgens internet brengt het je in een ontspannen roes. Als je uitgekauwd bent, spuug je het gewoon op straat uit. Overal op straat zie je dan ook rode vlekken en veel mensen hebben een roodgekleurd gebit en lippen van het kauwen, wat er nogal onsmakelijk uit ziet. (De meeste gebitten hier zien er sowieso al heel slecht uit en dit maakt het er niet beter op.)

- Er rijden hier veel mensen op scooters (en waarschijnlijk ook in auto's) zonder rijbewijs, de verkeersregels zijn niet voor iedereen duidelijk en niet iedereen houdt rekening met andere weggebruikers, dus wat doe je dan: Toeteren!!! Heel veel en heel hard, zodat iedereen weet dat je er aankomt.

- Eten in een Seafood Restaurant met allemaal bakken met levende vissen, kreeften en krabben erin kan ook gewoon zonder 'seafood' te bestellen....