Week 20 - Dive, dive, dive!

                                                    21-09-2016, Bali, Indonesië, zonnig, 32 graden

Aangezien we een tour hadden geboekt die op de 18e zou vertrekken hadden we nog twee dagen over om zelf te vullen. We waren van plan om die te vullen met gewoon lekker ontspannen en een strandje op te zoeken. Omdat we niet heel blij waren met ons hotel zijn we eerst verplaatst naar een nieuwe slaaplocatie. Casa Selini, waar we de vorige dag heerlijk hadden geluncht, had ook een aantal kamers en hier hebben we ingecheckt. Later op de middag hebben we een scootertje gehuurd om een klein stukje te gaan rijden en een mooi plekje te zoeken voor de zonsondergang. We kregen de tip om naar Atlantis te gaan, een bar/restaurant net buiten Labuan Bajo met een mooi uitzicht. We konden Atlantis niet goed vinden en uiteindelijk was de zon al onder voor we het gevonden hadden, maar hebben we hier toch nog even van het uitzicht kunnen genieten en lekker gegeten. Tijdens het eten besloten we dat het eigenlijk zonde was om dit unieke gebied te zijn en er niet het maximale uit te halen. We besloten om in plaats van een dag niks te doen nog een dagtrip te boeken waarbij we Komodo eiland aan zouden doen. De hoofdstraat van Labuan Bajo is een aaneenschakeling van hotels, restaurants,duikshops en grote en kleine touroperators. Uiteindelijk vonden we een klein winkeltje met vriendelijk personeel wat een tour aanbood die wij graag wilden maken. Naar Komodo eiland, Pink Beach en Manta Point. Op Komodo eiland hoopten we de beroemde Komodo varaan te gaan zien, bij pink beach kun je heel goed snorkelen en het strand schijnt roze te zijn en manta point spreekt eigenlijk voor zich, er worden vaak manta's gezien. We gingen op tijd naar bed, want de volgende dag zouden we om 05:30u vertrekken.

De volgende morgen waren wij om 05:00 bij het winkeltje en liepen we met twee van de medewerkers naar de haven. Een klein kwartiertje later hadden we onze boot gevonden. Er zou nog een stelletje meegaan, maar tegen hen was gezegd dat de boot om 06:00 zou vertrekken dus we moesten nog even wachten. Met hun was ook de afspraak gemaakt dat we langs Padar zouden gaan, een van vele tientallen eilanden in het Komodo national park. Op Padar heb je na een kleine klim een berg op een schitterend uitzicht op een aantal baaien en omliggende eilanden. Voor ons prima want we kregen zo alleen maar meer te zien. Na iets meer dan een uur kwamen we aan bij Padar. De klim naar de top duurde een kleine twintig minuten en het uitzicht was inderdaad echt heel mooi. We zijn verder niet lang blijven hangen, want we wilden voldoende tijd overhouden voor de andere locaties en het was bloedheet in de brandende zon. Weer een ruim uur later met de boot kwamen we aan op Komodo eiland. Hier moesten we vijf verschillende toegangskaartjes kopen(voor het park, voor het eiland, voor het kijken naar wildleven, voor het snorkelen en voor het lopen door het park). Dit was voor ons Nederlanders echt onbegrijpelijk, maar wordt hier als heel logisch beschouwd. Vervolgens kregen we een gids toegewezen en besloten we om de middellange route te lopen. Deze zou ongeveer een uurtje duren. Na een kwartier kwamen we aan bij een door rangers gemaakte bron waar hertjes en wilde zwijnen aan het drinken waren. Toen ze ons hoorden gingen ze er snel vandoor, of vluchten ze voor iets anders? Onze gids wees ons namelijk bijna op hetzelfde moment op een varaan die zich richting de bron begaf en al tot op een paar meter was genaderd. De gids nam ons mee richting de varaan en gaf aan waar het veilig was om te staan en wat we wel en niet moesten doen. Hij zou een aantal foto's van ons nemen terwijl wij achter de varaan gingen staan. De varaan had zich intussen wijdpoots op de grond laten vallen en was totaal niet geïnteresseerd in onze bezigheden. De in potentie zeer gevaarlijke reuze hagedis zag er op deze manier alles behalve gevaarlijk uit. We hebben toch maar een veilige afstand gehouden, want de komodo varaan vangt zijn eten niet door snelheid of kracht. Hij wacht en volgt zijn prooi na een rake beet een of meerdere dagen, tot zijn prooi aan de infectie die zijn beet veroorzaakt is bezweken. De rest van de route hebben we geen varanen meer gezien, maar hebben we wel een beeld gekregen van het bijzondere landschap van dit afgelegen eiland. Vlakbij het strand hebben de rangers een huisje waar zij verblijven en waar ook gekookt wordt. Rondom dit huisje hangen ook altijd een aantal varanen rond omdat ze de geur van eten ruiken en hier hebben we er nog drie gezien. Tevreden met wat we gezien hadden stapten we op de boot richting pink beach. 

Pink beach was een klein stukje varen en daar aangekomen zagen wij niet in waarom het pink werd genoemd, het zag er gewoon wit uit. Boten mogen hier niet voor anker gaan omdat dat het koraal teveel beschadigd dus sprongen we een aantal meter van de kant in het water met onze snorkels op. Het water hier was kristalhelder en de zee vol met leven en mooi koraal. Allerlei soorten grote en kleine koraalvisjes hebben we de volgende dertig minuten bekeken. Ook zagen we nog een grote murene zwemmen van ongeveer twee meter. Deze vis verstopt zich altijd goed en het is altijd bijzonder om er een te zien, zeker een hele grote. Hierna gingen we even kort naar het strand om daar te constateren dat er inderdaad een minieme roze gloed was te zien op de plek waar het water omslaat. Vervolgens zwommen we terug naar de boot om richting manta point te gaan. Bij de boot aangekomen zagen we een aantal andere snorkelaars zeer enthousiast zijn over iets wat ze zagen en Levi ging even kijken. Al snel riep hij dat Ellen echt moest komen kijken, want dit was de allergrootste murene die hij ooit had gezien. Dus sprong Ellen ook weer het water in en even later keken we beiden naar een enorme murene. Een zeer dikke kop en lichaam en toen hij even later begon te zwemmen werd duidelijk dat deze zeker 2,5 meter lang was. Hierna zijn we richting manta point gevaren. Bij manta point was de zee redelijk wild en er stond een sterke stroming, toch hoopten we nog enige manta's te kunnen vinden. Blijkbaar houden manta's van sterke stroming want binnen no time zagen we overal om de boot grote donkere vlekken onder het water oppervlak wat onmiskenbaar manta's waren. Het was even onduidelijk wanneer we nu het water in mochten springen om ze met de snorkelsets beter te kunnen zien, maar uiteindelijk sprongen we het water in en hebben we tientallen manta's voorbij zien zwemmen. Voor ons was tegen de stroming inzwemmen echt onmogelijk, zelfs met vinnen aan, maar de manta's lijken moeiteloos tegen de stroming in te vliegen. Ik zeg bewust 'vliegen', want dat lijkt het meest op hun rustige en sierlijke manier van voortbewegen. Wat een prachtige dieren en wat een geluk dat wij er zoveel konden zien. Sommige mensen zien er maar een paar of zelfs niet een. Hierna was het tijd om terug te varen naar Labuan Bajo waar we net na de zonsondergang aankwamen. Ellen zei dat ze na al dit moois best wel weer zin had om te duiken en gelukkig maar, want de volgende drie dagen zouden er gevuld mee zijn. Die avond zijn we weer op tijd gaan slapen want we waren best vermoeid.

De volgende morgen waren we zoals afgesproken om 08:30u bij Divers Paradise Komodo,de duikshop waarmee we drie dagen en twee nachten op pad zouden gaan. Tijdens deze dagen zouden we minimaal zeven duiken maken en onze Advanced Open Water duikdiploma proberen te halen. Ellen wilde vooral ook heel graag het vertrouwen en plezier terug vinden in het duiken, want de laatste duiken waren voor haar telkens redelijk stressvol. We maakten kennis met Saúl, onze duikinstructeur, Paul, een andere instructeur, en Alvaro een andere duiker, we moesten nog een tijdje wachten op Alejandro en Carlos, twee andere duikers, die van het vliegveld moesten komen. Uiteindelijk zijn we iets voor elf vertrokken richting onze eerste duiklocatie. Tijdens deze eerste duik wilde Saúl ons niveau bekijken en zouden we aantal oefeningen uitvoeren om onze onderwaterbalans te verhogen en beter in staat te zijn om stabiel onder water te bewegen. We waren allebei vlot klaar met de oefeningen en konden nog een tijdje onderwater rondkijken en nogmaals constateren dat in deze zee echt heel veel en divers leven is. Boven water sprak Saúl zijn tevredenheid uit over ons niveau en ook Ellen had deze duik prettig gevonden. Dat gaf vertrouwen voor de volgende duiken. Tussen de duiken door konden we telkens ontspannen en werd er wat te eten neergezet.Ons bed bevond zich bovenop het bovenste dek onder het zeilen dak van de boot, maar verder in de open lucht, heerlijk. 

 De tweede duik zou een drift duik zijn, een duik met stroming. Je springt dan op een punt in het water, daalt af richting de bodem en laat je vervolgens meevoeren met de stroming terwijl je dicht bij de bodem of een koraalwand blijft en op die manier veel kunt zien. Tijdens een driftduik is het met name belangrijk om bij elkaar in de buurt te blijven en goed je afstand van het koraal te regelen omdat de stroming je constant voortbeweegt, maar soms ook omhoog, omlaag of naar voor of achteren duwt. Na een paniekerige start herstelde Ellen zich heel goed en heeft ze de duik alsnog goed afgerond en hebben we een schildpad en een manta gezien. Een manta was op deze locatie heel bijzonder, dus wij voelden ons erg speciaal. Daarnaast is een manta van onderen en op gelijke hoogte zien toch weer anders dan tijdens het snorkelen wat we die dag ervoor hadden gedaan. De derde en laatste duik van de dag zouden we in het donker gaan maken. Direct na de zonsondergang maakten we ons dus klaar voor de duik en op het moment dat we het water in gingen was het compleet donker. Ellen zag redelijk tegen deze duik op, omdat je nog minder oriëntatie mogelijkheden hebt en een stuk minder ziet dan overdag. Toen we terug boven waren, zei ze dat ze blij was dat ze het gedaan had en dat ze het nooit meer zou doen. Na deze duik en het avondeten zijn we naar bed gegaan, want de volgende morgen zouden we al om 07:00u de eerste duik gaan maken.

De volgende morgen begonnen we dus direct na het wakker worden met het klaarmaken voor de duik. We zouden gaan duiken op de favoriete duikspot van onze instructeur Saúl, dus wij waren best benieuwd. Daarnaast zouden we in deze duik een volgende specialty afronden, de deep dive. We zouden deze duik naar dertig meter afdalen en daar een klein tijdje blijven en wat kleine oefeningetjes doen om te ervaren hoe dit voelt. Normaal gesproken doken we tot maximaal twintig meter diepte. Voor we het in de gaten hadden, zaten we op dertig meter diepte en na wat oefeningetjes zigzagden we langs de rots waarlangs we doken terug richting vijftien meter diepte. We moesten zigzaggen, omdat deze rots midden in een stuk zee ligt waar een sterke stroming staat. Achter de rots is een soort schaduw waar geen stroming staat, maar als je te ver naar de zijkant zwemt, kom je hier alsnog in terecht. Tijdens deze duik hebben we veel verschillende vissen en koraal gezien, maar niet echt hele bijzondere vissen. Toch was dit een succesvolle duik, omdat Ellen steeds minder last kreeg van angst en langzaam haar vertrouwen begon terug te winnen.

Na iets meer dan een uur aan het oppervlak zouden we onze tweede duik van de dag gaan maken in manta point. Saúl vertelde dat dit weer een driftduik zou gaan worden en dat we als we op de bodem waren en een manta zagen we dan een grote steen op moesten zoeken om aan vast te houden om hem goed te kunnen bekijken. Wij waren allebei niet helemaal zeker van wat we konden verwachten, omdat we de vorige keer op manta point alle manta's dicht bij het oppervlak hadden gezien en de stroming toen zo sterk was dat vasthouden aan de bodem echt geen succes zou zijn. Alles bleek gelukkig heel erg mee te vallen. De stroming was helemaal niet zo sterk, het zicht was goed en de bodem was egaal. Het was dus eenvoudig om ons met de stroming mee te laten voeren. Al heel snel zagen we ook de eerste manta. Manta's laten zich in deze omgeving naar de bodem zakken om vervolgens schoongemaakt te worden door kleinere visjes. Wat deze visjes precies van de manta af eten weten we niet, maar het hele tafereel ziet er heel mooi en lief uit. Even later hebben we dit namelijk kunnen bekijken van een paar meter afstand. We zagen een manta vlak boven de bodem hangen en konden allemaal een steen vinden om aan vast te houden. Vervolgens konden we heel goed zien hoe de manta zo goed mogelijk op een plek bleef zweven, zodat kleinere visjes van de bodem naar hem toe zwommen en hem begonnen schoon te maken. Uiteindelijk hebben we deze duik ongeveer tien manta's gezien en we vonden deze duik allebei onze beste duik tot dusver. Ellen had deze hele duik ontspannen gevonden en voelde zich zeker na deze duik erg goed.

De volgende duik zou een duik zijn door de 'golden passage'. Waarom die zo heet, weten wij niet, maar we zouden hier weer manta's kunnen zien en de kans om haaien te zien zou groter worden. Daarnaast zou hier sterke stroming kunnen staan. Een beetje van dit alles bleek waar. De duik begon goed en al snel hadden we een kleine haai gezien, wat ondanks de geringe omvang toch erg spectaculair is. Vervolgens nam de stroming toe toen we door de passage gingen. Juist op dat moment zagen we rechts van ons een aantal devil rays, een andere rog dan de manta, maar ook erg mooi. Saúl, Alejandro en Carlos grepen zich vast aan een rots om stil te kunnen blijven hangen en ze te kunnen bekijken, maar wij konden door de sterke stroming geen houvast vinden en dreven dus verder. De rest voegde zich daarom bij ons en aan het eind van de passage moesten we nog behoorlijk ons best doen om uit de stroming te komen en in een rustigere baai. Daar hebben we nog twintig minuten rustig kunnen zwemmen en rondkijken. Best spannend en hectisch, maar uiteindelijk weer wat geleerd en beter geworden. 

De rest van de middag hebben we lekker ontspannen op de boot door een dutje te doen of een boek te lezen, rara wie deed wat. Toen de zon onderging was het tijd voor een tweede nachtduik en hoewel Ellen had gezegd dat ze het niet nog eens hoefde te doen, besloot ze toch mee te gaan. Enerzijds omdat de eerdere duiken haar veel zelfvertrouwen hadden gegeven en anderzijds omdat ze gisteren vooral bangig en zenuwachtig was geweest en die angst onder ogen wilde komen en een betere ervaring wilde hebben. Het bleek een goede keuze, want ze voelde zich prima op haar gemak en we beleefden een prima duik waarin we vooral heel veel hele rare wormachtige en minuscule slangetjes en andere ondefinieerbare beestjes hebben gezien. Een beetje raar, maar wel grappig.

De volgende dag stond er weer vroeg een duik (nummer 8 al) op het programma, we zouden deze morgen twee duiklocaties die vlakbij elkaar lagen bezoeken, Crystal Rock en Castle Rock. Saúl twijfelde nogal welke we eerst moesten doen, omdat de stroming rondom Castle Rock soms erg sterk is waardoor duiken niet heel erg comfortabel is. We besloten daarom eerst bij Castle Rock te gaan kijken en daar te duiken als de stroming goed was, anders konden we eerst bij Crystal gaan duiken en daarna naar Castle teruggaan in de hoop dat het beter was geworden. Bij Castle Rock aangekomen, sprong Saúl in het water en al snel constateerde hij dat de stroming best sterk was en zijn we eerst naar Crystal Rock gegaan. Achteraf een geweldige keuze. De duik bij Crystal Rock verliep zeer goed, we zagen een aantal haaien, weer allerlei soorten koraalvissen en een Eagle ray, weer een andere soort rog die we nog niet hadden gezien. Toen we vervolgens bij Castle Rock aankwamen, was de stroming al een stuk minder en een uurtje later doken we het water in voor de duik. Onder water aangekomen bij Castle Rock, bleek dat we een unieke situatie hadden gevonden. We zaten precies tussen de getijden in, dus er was geen stroming. Het zicht was hierdoor perfect en blijkbaar de omstandigheden voor de vissen ook. Enorme scholen van allerlei soorten vis zwommen om ons heen. Nog nooit eerder hadden we zoveel en zulke grote scholen van de mooiste vissen gezien. Woorden en zelfs camerabeelden kunnen niet overbrengen wat wij tijdens deze duik hebben ervaren. Om het allemaal nog beter te maken, kwamen er zelfs een aantal dolfijnen voorbij, waardoor zelfs Saúl onder water uit zijn dak ging. Deze duik was BIZAR. Toen we na 45 minuten boven kwamen, konden we allemaal niet geloven wat we zojuist hadden gezien. Saúl, die al ruim 600 duiken heeft gemaakt, zei dat dit zeker een van zijn beste duiken ooit was en dat hij dit nog nooit had gezien en dat zegt toch wat. Wij dachten allebei dat hij gewoon het beste voor het laatst had bewaard. In ieder geval een geweldige en onvergetelijke ervaring.

Kort na deze duik zijn wij overgestapt op een andere boot die ons die middag terug zou brengen in Labuan Bajo. Saúl, Alejandro en Carlos bleven nog een dag. Met de andere boot zouden wij nog een duik gaan maken en eventueel nog wat snorkelen als we zin hadden. Met die boot zijn we als eerste naar de golden passage gevaren en we besloten om hier nog een duik te proberen en te kijken of het deze keer wat meer ontspannen zou zijn. Deze keer was het net een wandelingetje door het park. Praktisch geen stroming, heel rustig zwemmen en gewoon een beetje om ons heen kijken, heel ontspannen. Een goede laatste duik in Komodo national park.

Toen een uurtje later de boot nog een laatste keer stopte om de aanwezige duikers hun derde duik te laten maken, besloten wij om nog maar wat te gaan snorkelen. Eerst gingen alle duikers van boord en als laatste voer de kapitein iets dichter naar de kust om ons van boord te laten. Hij vertelde dat hier heel soms manta's werden gezien. Wij vertelden hem dat twee dagen terug, toen wij hier onze eerste drift duik deden, we hier inderdaad een manta hadden gezien en gekscherend zeiden we dat we er nu weer even een gingen bekijken. Ongelofelijk maar waar, nog geen twee minuten in het water zagen we direct onder ons een zeer grote manta die zich kwam laten reinigen. Alsof dat nog niet genoeg was, hebben we in het volgende halfuur ook nog vier schildpadden kunnen zien. Toen we terug op de boot waren en ervaringen deelden met de duikers, bleek dat wij eigenlijk veel meer leuks hadden gezien dan zij en dat met gewoon wat snorkelen. Wat een geluk weer. Op de terugtocht naar Labuan Bajo hebben we heerlijk in de zon gezeten en gezellig gekletst met wat andere jonge reizigers en verhalen en tips uitgewisseld wat erg leuk was. Terug in Labuan Bajo hebben we wat gegeten en zijn we weer op tijd naar bed gegaan. De volgende dag zijn we naar Bali gevlogen in de hoop dat we nog dezelfde dag door konden reizen naar de Gili eilanden ten westen van Lombok. Dit bleek echter helaas niet mogelijk, dus vertrekken we morgenochtend vroeg voor een aantal dagen richting Gili Trawangan. Nog een laatste weekje genieten van zon, zee en strand en dan weer terug richting Nederland waar het dan waarschijnlijk wel weer grauw, koel en regenachtig zal zijn.....

En dan ook nog dit:

- We kregen bij de komodo-dag de vraag of we kip of vis wilden bij de lunch. Hierop vroegen wij of het kip met of zonder botten was. (Ze gooien hier regelmatig kip met botten door je eten) Als antwoord kregen we dat er wel botten in zaten, maar alleen zachte botten, dus die kan je gewoon eten. Uhm... ja... we zijn toch maar voor de vis gegaan.

- Tijdens de laatste duik en het laatste snorkelen zijn we nog een paar keer heel boos geworden. Een groep Koreaanse duikers vond het heel normaal om zich aan het koraal vast te houden, van alles op te rapen en met hun vinnen op het koraal te staan / er tegenaan te schoppen. (Meestal omdat ze geen controle hadden over hun balans) Geen idee wie deze mensen hun diploma heeft gegeven, maar ze kunnen beter nog wat lessen nemen. Zo zonde!

- Sorry voor het lange verhaal, maar dit was echt de beste week van onze hele reis. Stoppen op je hoogtepunt toch? Maar nu denken we nog even: 'We gaan nog niet naar huis, nog lang niet, nog lang niet... '