Week 19 - Finding Nemo

                                   15-09-2016, Labuan Bajo, Indonesië, donker met sterren, 28 graden 

Na een comfortabele busreis kwamen we op donderdag 8 september 's middags aan in Semarang. We lieten ons door een taxi afzetten bij een hotel, legden onze tassen in de kamer en zijn gaan lunchen. Hierna hebben we nog even rondgelopen in de buurt en zijn we weer terug gegaan naar het hotel. Hier keken we op de telefoon of we al een what's app bericht hadden gekregen van Ronald. Dit bleek niet het geval, dus stuurden we voor de zekerheid ook nog een berichtje via Facebook. Hierop werd al snel gereageerd door Barbara. Ronald was voor een voetbalwedstrijd nog elders in het land en had geen internet. Barbara haalde ons op en met haar zijn we lekker gaan eten. Ook nodigde ze ons uit om bij hun thuis te slapen, dus besloten we om de volgende dag naar hun huis te verplaatsen. 

Maar ik ga te snel denk ik. Wie zijn Ronald en Barbara eigenlijk??
Ronald en Barbara Lepez zijn een echtpaar uit Friesland. Als christen én als oud-speler van onder andere SC Heerenveen en Cambuur heeft Ronald in 1986 de stichting Sports Witnesses (nu: Geloofshelden) opgericht. Deze organisatie geeft o.a. begeleiding aan christelijke topsporters en organiseert sportkampen voor jongeren waarbij aandacht is voor Jezus en sport. 
Als jongetje van 9 ging Levi mee met Ronald op zo'n voetbalkamp en is daarna tot zijn 18de iedere zomer mee geweest. Vanaf zijn 16de ging hij, naast zijn eigen deelname, ook mee als leiding. De zomer nadat wij elkaar hebben leren kennen, zijn we samen als leiding mee geweest en dit hebben we vervolgens nog 2 zomers gedaan. Hierna is Ellen zonder Levi ook nog een paar keer mee geweest als leiding. Bij haar laatste kamp kwam Ronald op een avond op visite als gastspreker. Vanaf 2010 heeft hij zich teruggetrokken uit de stichting, omdat hij en Barbara zich geroepen voelde door God om naar Indonesië, het land van Ronalds ouders, te gaan. De voorganger van de kerk in Semarang zocht hulp bij het oprichten van een voetbalschool om het niveau van de plaatselijke voetbal te verbeteren. Zo is stichting Awas Kaki (Houd je staande) tot stand gekomen. 

Op vrijdagochtend kwamen Ronald en Barbara ons ophalen uit het hotel. We zijn eerst naar de kliniek gereden. Hier zijn Levi's hechtingen eruit gehaald. De wond was goed genezen en we zouden dus weer kunnen duiken!
Ellen heeft Barbara geholpen met boodschappen doen en vervolgens zijn we met z'n vieren naar de oude stad gegaan die door de Nederlanders is gebouwd. Dit is goed te zien aan de degelijke gebouwen die hier staan, hoewel de meesten wel een opknapbeurt kunnen gebruiken. We hebben nog wat gedronken en hebben de rest van de dag gevuld met koken, (heel lekker!) eten, rummikub en een potje triominos.

Op zaterdag zijn Barbara en Ellen naar de schoonheidssalon geweest voor een pedicure, heerlijk! Hierna hebben we met z'n vieren geluncht en scrabble gespeeld. 's Avonds zijn we uit eten geweest bij een heel sfeervol restaurant aan het water, waar we genoten van erg lekker vis en een aantal lokale gerechten. Hierna liepen wij met de laptop naar de kerk. In het kantoor zouden we een goede internetverbinding hebben en dat was belangrijk, want het was Muijsendag in Nederland! (Familiedag van Ellens familie). De familie kwam in groepjes voor de camera en wij, meestal na wat heen en weer gezwaai en het wachten tot alle kinderen stil waren, stelden ze 3 vragen. De antwoorden op de vragen waren te vinden ergens in onze reisverhalen. We vonden het erg leuk om op deze manier toch nog onderdeel te kunnen zijn van deze dag en om iedereen weer even te zien. 

We hadden van te voren al bedacht dat we graag tot en met zondag in Semarang wilden blijven, want dan zouden we met Ronald en Barbara mee kunnen naar de kerk. Het was al weer 4,5 maand geleden dat we een kerkdienst hadden bijgewoond en we vonden het erg fijn om hier bij te kunnen zijn. De dienst was in het engels, dus we begrepen ook nog wat er gezegd werd. Wel een leuke knipoog dat er over Jefta gesproken werd, aangezien onze thuisgemeente in Breda 'Jefta' heet. Na de kerkdienst, een aantal gesprekken met andere kerkgangers, een aantal foto's en een goed gesprek met Ronald en Barbara reden we naar restaurant Toko Oen voor de lunch. Dit restaurant zat al behoorlijk vol, dus kozen we voor een erg lekkere loempia op straat en een burger bij de KFC. Hierna hebben we lekker in een zwembad gezwommen en zitten lezen. 's Avonds reden we weer terug naar Toko Oen en dit keer was er wel een tafeltje vrij, dus konden we genieten van een lekker bordje Nasi Speciaal. 
We hebben ontzettend genoten van de dagen bij Ronald en Barbara. Het was fijn om weer eens bekende gezichten te zien, in een huis te slapen i.p.v. een hotel, boodschappen te doen, te koken, thuis te eten, spelletjes te spelen en naar de kerk te gaan. Zo simpel eigenlijk, maar zo leuk!

Tijdens de dagen in Semarang hebben we nagedacht over ons verdere reisschema. We wilden graag nog naar Karimunjawa en dus zocht Levi naar mogelijkheden om naar dit eiland toe te gaan. Zo kwamen we in contact met Yoyo (uit Indonesië) en Laura (uit Zwolle). Zij wonen op het eiland en bieden duik-pakketten aan waarbij de slaap-accommodatie, het eten en het vervoer inbegrepen zijn. We boekten een pakket voor 2 nachten en 2 duiken. Barbara en Ronald waren zo lief om ons met de auto naar Jepara te brengen. Dit werd nog een interessante rit, want op deze dag was het offerfeest van de islam. Regelmatig zagen we groepen mensen staan en als je dan wat beter keek, zag je een bloedende koe of geit op de weg liggen... Bij 1 moskee zagen we zelfs wel 7 (!) dode koeien liggen. Heel apart hoe het slachten, maar ook het villen, schoonmaken en verdelen van het vlees gewoon op straat gebeurd. 
We waren door de 'festiviteiten' wel veel eerder op onze eindbestemming, want het was hierdoor vrij rustig op de weg. 

Na een kopje koffie en een bakje noedels was het voor ons tijd om op de boot te stappen, dus namen we afscheid van Ronald en Barbara. We deden ongeveer 2 uur over de overtocht naar het eiland. Daar aangekomen stond Yoyo op ons te wachten om ons naar het guesthouse te brengen. We konden ook een scooter van hem lenen en daarmee reden we naar het strand. Hier aten we nasi en gebakken banaan. Het viel ons gelijk op dat de sfeer op het eiland zo fijn is. Iedereen is erg vriendelijk, het is er erg rustig en het is, voor Indonesische begrippen, ook redelijk schoon. We hadden van Yoyo ook twee snorkelsets gekregen, dus konden we alvast een kijkje nemen in de zee. Terwijl Levi nog wat langer onder water bleef kijken, lag Ellen lekker op het strand en genoot van de ondergaande zon. 
Toen we terug kwamen bij ons guesthouse werd ons eten gebracht en hebben we zitten smullen van een erg lekker gemarineerde vis.

De volgende dag gingen we eindelijk weer duiken!! We vertrokken uit de haven met duikinstructeur Sirin en twee mannen die de boot bestuurden. We vaarden ongeveer een uur naar de eerste duikspot: een scheepswrak op 15 meter diepte.

We vinden duiken allebei erg leuk, we zijn gecertificeerd en hebben allebei meer dan 15 duiken gemaakt. Toch gaat het Levi allemaal iets makkelijk af dan Ellen. Tijdens de duikcursus en het duiken in Mexico (twee jaar geleden) had ze nergens last van, maar nu in Azië heeft ze er elke keer moeite mee om naar beneden te gaan. (Wat toch vrij essentieel is als je wilt duiken) Ook deze keer was er weer wat paniek, maar uiteindelijk is ze toch gegaan. Eenmaal op de bodem was er niets meer aan de hand. Achteraf bleek dat we allebei even dachten dat Ellen weer op de boot zou klimmen, maar gelukkig hadden we allebei ongelijk. Zelf denkt ze dat het te maken heeft met dat het zoiets onnatuurlijks is en het verlies van oriëntatie aan het begin van het duiken. Ook aan het begin van de tweede duik was er weer even een paniekerig gevoel, maar dit keer gaven we het geen kans en gingen we sneller naar beneden.

De eerste duik was mooi omdat het scheepswrak al helemaal vol gegroeid is met koraal en planten en er veel visjes omheen zwemmen. Het wrak ligt er al sinds 1963 en je kunt er eigenlijk alleen omheen zwemmen, maar er zijn een paar openingen waar je een stukje door het schip heen kan. Levi heeft onze instructeur nog gevolgd naar de machinekamer, terwijl Ellen met haar nieuwe buddy, een ronde vleermuisvis, naast het schip bleef wachten. Levi had dit achteraf ook niet heel fijn gevonden, want de openingen waren erg smal en daardoor was het vooral oppassen dat je niet bv. je knieën open haalde. 
Na de eerste duik zijn we gaan lunchen op een prachtig onbewoond eiland. Wat een mooie plek om te eten en te relaxen zeg!! Hierna vaarden we naar onze tweede duikspot: een houten wrak. We vroegen nog aan de instructeur of dit ongeveer de grootte had van onze (kleine) boot en dit bevestigde hij. Eenmaal onder water bleek dat hij onze vraag niet goed begrepen had, want deze boot was veel en veel groter! Deze boot is ongeveer 10 jaar geleden gezonken en was toen ergens naar op weg om dakpannen af te leveren. De hele zeebodem ligt dus bedekt met dakpannen op die plaats, best grappig. We hebben hier ook weer super mooie koraalformaties en heel veel vissen gezien die we nog niet hadden gezien op eerdere duiken, zoals de regal-angelfish met zijn felle kleuren. Heel mooi. En hier zagen we ook weer een aantal clownvissen (nemo's) tussen het anemoon! Echt leuke visjes om te bekijken!
Hierna vaarden we terug naar Kiramunjawa, waar we een heel lekker ijsje aten terwijl we terugliepen naar het guesthouse. Na het douchen lagen we even uit te rusten en toen viel op het hele eiland de stroom uit. Ons eten werd wel gebracht en dus zaten we dit keer lekker te eten bij het licht van onze hoofdlampjes, erg romantisch. 

Op woensdag werden we weer door Yoyo naar de boot gebracht. Na aankomst in Jepara gingen we op zoek naar een taxi die ons naar Semarang kon brengen. We stonden naast een Belgisch gezin, een moeder en haar zoon en dochter van rond de twintig, en dus was het snel geregeld dat we een taxi deelden. De taxichauffeur zag eruit als een vriendelijke, rustige man, maar toen we begonnen te rijden kwam er een andere kant naar boven. Hij had blijkbaar heel veel haast, want iedereen werd ingehaald, langs rechts of links of door de berm. Het leek wel of hij dacht dat hij een scooter bestuurde! Gelukkig zijn we allemaal gezond en wel aangekomen op het vliegveld van Semarang.
We hadden nog geen tickets geboekt, maar wilden zo snel mogelijk naar Labuan Bajo. Hiervoor wisten we dat we waarschijnlijk eerst naar Bali moesten, zodat we de volgende dag door zouden kunnen vliegen. Op het vliegveld vonden we uiteindelijk 1 maatschappij die nog 2 plekken vrij had. We zouden dan wel eerst naar Jakarta vliegen en daarna pas naar Bali. Geen probleem voor ons, dus we kochten de tickets en checkten onze bagage in. Toen we tien minuten later bij de gate aankwamen bleek dat de vlucht naar Jakarta een uur vertraging had. We vonden het zeker niet erg om te wachten, maar zouden we dan de vlucht naar Bali wel halen? De grondstewardessen verzekerde ons ervan dat we het zouden halen, want ze zouden dan op ons wachten. Hartstikke fijn en dus weer een zorg minder.
We kwamen om 19.30u. aan in Jakarta. We gingen het vliegtuig uit, gingen met de bus naar de aankomsthal, zochten onze weg naar de transfer-ingang, liepen nog eens door een veiligheidspoortje en kwamen uiteindelijk om 19.55u. bij de gate. Precies op tijd! Dachten wij. De gate had inmiddels al een rood kruis en we mochten het vliegtuig niet meer in. Ze wisten dat we vanuit Semarang zouden komen, de mensen daar hadden ons ervan verzekerd dat we de vlucht zouden halen, er was niemand om ons op te vangen toen we het eerste vliegtuig uitkwamen. We vonden het erg jammer (belachelijk!!) dat dit zo liep, maar we konden er toch niets aan veranderen. We werden geadviseerd naar de Service Desk van de luchtmaatschappij te gaan, dan zouden we waarschijnlijk nog met een andere vlucht die avond meekunnen. Na wat gedoe bleek uiteindelijk dat we een uur later in het vliegtuig konden stappen naar Bali. Heel fijn.
In Bali hadden we een hotel geboekt vlakbij het vliegveld, maar we dachten dat we toch een taxi nodig zouden hebben. De eerste taxichauffeur wilde ons wel brengen voor 15 US-dollar. Toen we even doorliepen en nog wat andere chauffeurs met een belachelijke prijs 'nee' hadden verteld, vonden we uiteindelijk een chauffeur die ons voor E3,50 wilde brengen. Daar gingen we mee akkoord, maar toen we in 3 minuten bij het hotel waren, besloten we toch om de volgende ochtend te gaan lopen.

Vanochtend zijn we dus naar het vliegveld gelopen. We stonden eerst in het verkeerde gebouw, maar na, een beetje brutaal, gebruik te hebben gemaakt van de premium check-in-desk en een stukje rennen waren we goed op tijd bij de gate. We moesten zelfs nog een kwartiertje wachten. Met een klein vliegtuigje vlogen we naar Labuan Bajo, waar ik nu in een restaurant zit te schrijven. Vanmiddag zijn we op zoek gegaan naar een boottocht waarbij we kunnen duiken en een bezoek brengen aan Rinca, waar we grote komodo-varanen kunnen gaan zien. Toen we een fijne duikshop hadden gevonden, besloten we om deze boottocht te combineren met een Advanced Open Water cursus. Levi wilde dit sowieso gaan doen en Ellen hoopt hiermee meer vertrouwen in zichzelf te krijgen als duiker. We zullen de 18de op de boot stappen en komen de 20ste weer terug aan land, dus dan zullen we jullie vertellen hoe het gegaan is. 

Tot volgende week,

Levi en Ellen

En dan ook nog dit:

- Op de eerste middag in Semarang zijn we met Ronald en Barbara naar een ereveld voor slachtoffers uit WOII geweest. Hier liggen voornamelijk vrouwen en kinderen begraven die zijn overleden in kampen. Mooi om te zien dat ook hier nog aandacht aan wordt geschonken en dat de laatste rustplaats van veel Nederlanders erg goed wordt onderhouden.

- Garuda Indonesia is een iets duurdere vliegmaatschappij maar wel prettig. Op elke vlucht wat te eten en drinken en ook tijdens het uurtje wachten kregen we al een snack.

- Ellen heeft deze week twee keer even moeten huilen. Tijdens het lezen van het boek 'Verbroken belofte' en de film 'Me before you', aanraders dus. 

Wil jij ook je kennis over onze reis testen? Hier zijn de vragen van de familiedag:

1. Wat is onze bijnaam voor de hoogste berg van Indochina?
2. Welke kunstenaar heeft Georgetown in Maleisië veranderd in een kunststad?
3. In welk dorp in Laos woont Captain Hook?
4. Wat was het eerste wat wij aten in Myanmar?
5. Wat bestellen wij altijd als eerste bij een bezoek aan een Hard Rock Café?
6. Hoe zeg je 'heel erg bedankt' in het Lao?
7. Op welk eiland vierde Ellen haar verjaardag?
8. Hoe hoog is de hoogste bergtop waar wij tijdens onze reis op hebben gestaan?
9. Hoe heet de Duitse jongen die een maand met ons heeft mee gereisd?
10. Wat kreeg Levi op zijn verjaardag van het personeel van de 999-bar?
11. Hoe heet de kapitein van de Dragon Legend 2?
12. Wat wordt massaal gegeten in de bioscoop in Myanmar?

Bonusvraag:
In hoeveel bedden hebben wij geslapen sinds 2 mei?