Week 17 - Een hoop gedoe...

                                     31-08-2016, Georgetown, Maleisië, zonnig, 28 graden

Vanaf het moment dat wij in Maleisië aankwamen, viel ons op dat de nationale vlag op zoveel plekken hangt. Op lantaarnpalen, gebouwen, auto's, in bomen, overal kan je de vlag zien wapperen. Wij dachten dat dit altijd zo was, maar het hoort bij de maand augustus. In deze maand wordt de onafhankelijkheid gevierd en op de laatste dag van de maand, vandaag dus, is het dan ook Onafhankelijkheidsdag, Hari Merdeka. We zullen straks gaan kijken of we nog speciale feestelijkheden tegenkomen in de stad, maar het is nu eerst tijd voor een nieuwe blog. 

Op donderdag 25 augustus zijn we 's ochtends met een busje naar het vliegveld van Kota Kinabalu gereden en zijn we naar Kota Bahru gevlogen. In het busje zaten we samen met de Nederlanders Melissa en Justin. Toen we ook met hun in het vliegtuig zaten, kwamen we erachter dat zij ook op weg waren naar de Perhentian Islands, twee eilanden aan de noordoostzijde van Maleisië. Al snel werd daarom besloten dat we samen een taxi zouden delen naar Kuala Besut. Vanaf daar stapten we met z'n allen op de boot die ons naar Long beach bracht. We hadden allemaal nog geen slaapplek gereserveerd en dus begon toen de grote zoektocht. We zijn eerst gezamenlijk een paar accommodaties afgegaan, vervolgens zijn Melissa en Justin samen verder gaan zoeken, is Ellen met de grote tassen en een cocktail op het strand gaan zitten en is Levi naar de andere kant van het eiland gelopen om daar nog even onderzoek te doen. Waarom al deze moeite? Er waren wel genoeg slaapplekken te vinden, maar allemaal behoorlijk prijzig en we waren niet tevreden over de prijs/kwaliteit-verhouding. Toen we weer samen kwamen en iedereen een cocktail voor zich had, hebben we de verschillende opties doorgenomen. Justin en Ellen zijn daarna allebei naar een eigen accommodatie gelopen om te boeken. Wij checkten in bij het D'Rock Garden Resort. Dat klinkt heel chique, maar dat valt best mee. Toch waren we wel blij met ons houten hutje incl. eigen badkamertje en balkon met uitzicht op zee. 

Nadat iedereen de tassen in zijn eigen kamer had gebracht en zich wat had opgefrist besloten we om samen te gaan eten. Het werd een gezellig avond met lekkere eten, leuke gesprekken en, na het eten, fijne muziekjes en dansjes. Totdat andere mensen een andere draai aan de avond gaven...

Aan de bar hadden een locale jonge man en een toerist een discussie waarbij de emoties hoog op leken te lopen. De locale man liep ergens in het gesprek weg, om vijf minuten later met een paar andere locale mannen terug te komen. Levi had dit vanaf de zijkant van de bar zien gebeuren. Er ontstond een gevecht tussen de mannen, waarbij de toerist al vrij snel op de grond lag. Terwijl hij op de grond lag, en niet meer bewoog, bleven de locale mannen op hem inslaan en -schoppen. Een aantal omstanders, waaronder Levi, zijn er uiteindelijk tussen gaan staan met de boodschap dat het nu wel genoeg was geweest. Levi hing even over de toerist op de grond heen met de vraag of hij oké was en om te zeggen dat hij beter weg kon gaan. Net toen Levi weer omhoog kwam, sloeg een van de locale mannen hem met een pijp/stok op zijn hoofd. Hierdoor ontstond een snee op zijn voorhoofd en zijn neus. Levi is direct naar de bar gelopen om ijs te halen om zijn voorhoofd te koelen. Toen we vanaf de bar terug liepen, bleek het gevecht te zijn gestopt en zat de toerist op een bankje. Hij leek oké en geen ernstige verwondingen te hebben.

Die nacht kwamen we erachter dat er geen dokter op het eiland aanwezig was en dat het ook niet erg makkelijk was om iemand te vinden met een goede ehbo-kit. We zijn uiteindelijk naar een van de duikscholen gelopen, waar een van de duikinstructeurs is wakker gemaakt, en daar is Levi geholpen, zodat hij in ieder geval de nacht door kon komen.

De volgende dag zijn we vroeg op een bootje gestapt om naar de kliniek aan de andere kant van het eiland te gaan. Daar bleek alleen een doktersassistent aanwezig te zijn die ons vertelde dat hij niet mocht hechten zonder dat er eerst een dokter naar had gekeken. We moesten dus naar het vaste land om naar het ziekenhuis te gaan. Hij zei er ook bij dat we eerst naar het politiebureau moesten om een politierapport op te laten maken, dan zouden ze ons daarna in het ziekenhuis kunnen helpen. En dus stapten we op de boot naar het vaste land, liepen naar het politiebureau, maakten een politierapport op en wachtten 2 uur op de politie-inspecteur die vragen voor Levi had, Er werden wat foto's gemaakt van de wond en wat vragen gesteld en daarna hebben de politiemannen ons naar het ziekenhuis gebracht. Daar hebben de politiemannen het een en ander geregeld, Levi kreeg (na lang wachten, want het is een ziekenhuis) 3 hechtingen in zijn voorhoofd en daarna werden we door de politiemannen weer terug gebracht. We vonden dit wel erg fijn, want het was een ritje van ongeveer 25 minuten naar het ziekenhuis en nu hoefden we niet voor een taxi te betalen. Voor we op de boot stapten, hebben we ook nog even met de politiemannen geluncht. 

En toen waren we weer terug op het eiland. Het eiland met zoveel zuurstofflessen, snorkelsetjes, bootjes en duikinstructeurs. Deze twee eilanden zijn maar op 2 activiteiten gericht: duiken en snorkelen. Er schijnt hier ontzettend veel te zien te zijn in de zee: schildpadden, haaien, mooie koraalformaties en heel veel vissen. Omdat Levi geen masker op kon, konden we beide activiteiten niet doen, waar we erg van baalden. Twee dagen hebben we op het strand gelegen, boeken gelezen en wat op en neer gewandeld op het eiland. Op de laatste dag maakten we een besluit: deze hele toestand zou er niet voor zorgen dat wij niet bij de Perhentians gedoken hebben. Op het eiland blijven zorgde echter voor frustratie, omdat er verder niets te doen is. We zouden naar een andere plek gaan en we gaan terug naar de eilanden als de wond genezen is.

Op 29 augustus zijn we met de boot naar het vaste land gegaan. Hier hebben we wat opties bekeken van plaatsen in Maleisië die de moeite waard zijn om te bezoeken en zo kwamen we uit bij Georgetown. We boekten 2 tickets om daar met een minibus heen te rijden. Dit werd een hele comfortabele rit, want we zaten de hele rit maar met z'n tweeën in het busje! We kwamen 's avonds aan in een fijn hotel en hebben heerlijk geslapen.

Gisteren zijn we door Georgetown gelopen, wat een super leuk, authentiek plaatsje blijkt te zijn. Het is echt een goede keuze geweest om hier naartoe te gaan. De Litouwse kunstenaar Ernest Zacharevic heeft in 2012 allerlei prachtige muurschilderingen gemaakt, getiteld Mirrors Georgetown. Een wandeling door Georgetown voelde als een soort fotospeurtocht. Met een kaart, die we bij het hotel hadden gekregen, gingen we in de straatjes op zoek naar de kunstwerken. Naast deze kunstwerken, kwamen we nog heel wat meer mooie schilderingen en kunstobjecten tegen. 
Gisterenavond hebben we gegeten bij de Red Garden Food Paradise. Een groot overdekt plein met aan de zijkanten zo'n 40-50 kleine keukentjes. Je neemt plaats aan een van de tafeltjes in het midden waar je bij de bediening een drankje kan bestellen. Hierna loop je langs de keukentjes, bestel je hier en daar wat te eten en dat wordt vervolgens naar je tafel gebracht. Een super leuke manier van uit eten gaan waarbij wij hebben genoten van noedels, dim sum, beefsaté, sushi en springsrolls. 

Vandaag blijven we nog hier en zullen we dus kijken hoe Merdeka Day gevierd wordt, maar er zit ook een Hard Rock Café op 10 kilometer afstand. We hebben gisteren de enquête over ons vorige bezoek ingevuld, dus wie weet... Misschien weer nacho's vandaag. 

En dan ook nog:

- We kunnen ons voorstellen dat de bestuurders van de taxi-bootjes van en naar de eilanden soms denken: wat een domme toeristen! Op de heenweg stapten er op een ander eiland een stelletje met een klein kind en opa en oma uit. Opa liep met de kleine alvast door naar het strand. De bestuurder van het bootje wilde de boottickets in ontvangst nemen, maar er werd bij hoog en laag beweerd dat ze geen tickets hadden gekregen. Na ongeveer 10 minuten bleek dat opa de tickets in zijn zak had zitten. 

- Het is afhankelijk van je ticket door welk bootje je teruggebracht wordt naar het vaste land. Hierdoor moesten we bij vertrek een aantal mensen (wij ook) overstappen naar een ander bootje. Toen de bestuurder van deze boot, voor vertrek, de tickets in ontvangst wilde nemen, waren er 2 toeristen die bij hoog en laag beweerden dat ze de tickets al aan de bestuurder van de andere boot hadden gegeven en niet hadden teruggekregen. Na 10 minuten ging een van de jongens toch zijn tassen checken en jawel, daar zaten de tickets in. 

Augustus

Levi
Meest bijzondere moment: Met een van vreugde huilende Ellen op de top van Mount Kinabalu staan, zo trots op haar! Wat een doorzetter!
Stomste moment: Eigenlijk de hele situatie na de klap op mijn hoofd, niet kunnen doen waarvoor je gekomen bent, beetje jammer.(Tegelijkertijd ook dankbaar dat ik niet erger verwond ben en dat dit het enige echt vervelende is wat er tot nu toe in vier maanden reizen is gebeurd.)
Mooiste locatie: Kinabatangan rivier en aangrenzende jungle vol leven op Borneo, ook al is het nog maar een klein stukje jungle door alle palmplantages, wat een schitterend stukje natuur!
Lekkerste eten: By far het eten bij de 999 Bar, echt heel goed eten.
Beste slaaplocatie: Als geheel qua accomodatie was Mui Ne Bliss in Vietnam echt de beste slaaplocatie, grote kamer, balkon, zwembad, compleet plaatje.
Leukste persoon hier ontmoet: Zie Ellens antwoorden ;P
Wat mis je uit Nederland (naast familie en vrienden): Licor 43!!!

Ellen
Meest bijzondere moment: Het zien van al die apen, vogels en krokodillen in het wild. En dan met name de tweede Orang Oetan die we zagen, vlakbij ons terwijl we over de rivier vaarden. 
Stomste moment: Dat Levi met die stok werd geslagen was echt het aller- aller- allerstomste moment van onze hele reis!! En dat er geen dokter was, was ook heeeeeel stom!
Mooiste locatie: De top van de Mount Kinabalu! 
Lekkerste eten: Bij de 999-bar. Westerse kwaliteit goed eten voor een Maleisische prijs. Heerlijke kip cordon-blue en pizza op!
Beste slaaplocatie: Mui Né Hills Bliss Hotel. Heerlijke kamer met super fijn bed (na de gratis upgrade ;-) ), een fijn zwembad en goed restaurant. 
Leukste persoon hier ontmoet: Moeilijk kiezen deze maand...
Dann, met wie we het gezellig hadden in Mui Né en waarvan het jammer was dat we niet dezelfde kant op zouden reizen. 
Het personeel van de 999-bar, die uit zichzelf met die taart en een fles champagne kwamen aanzetten voor Levi's verjaardag.
Rossman, de gids die ons 4 keer de rivier over heeft gevaren en zoveel dieren wist te spotten. 
Tommy en Bastia, die we op de Mount Kinabalu hebben leren kennen en die we op de Perhentians ook weer tegenkwamen.
Melissa en Justin, met wie we samen naar de Perhentians zijn gereisd en met wie het op het eiland ook gezellig was.
Ik kan niet kiezen!
Wat mis je uit Nederland (naast familie en vrienden): Niets. Na dit hele gedoe blijkt maar weer; zolang we elkaar maar hebben is het goed! (En dat klinkt heel zoet, maar dat kan me niets schelen! :-P )