week 18 - 1 operatie, 2 tempels en een balletvoorstelling van 3x niks

                                       Yogyakarta, Indonesië, gedeeltelijk bewolkt, 30 graden

Ja, we zitten inmiddels in Indonesië, het laatste land van onze rondreis. Ons verhaal van deze week begint echter waar we vorige week gebleven waren, in Georgetown, Maleisië. We zijn de middag van 31 augustus eerst naar een ander deel van het centrum gelopen om nog meer van het stadje te zien en misschien een plek te vinden waar de onafhankelijkheid gevierd zou worden. Onderweg kwamen we op allerlei gebouwen weer schilderingen tegen en metalen cartoons met leuke historische feitjes. Wij hadden verwacht dat er wel ergens een of ander feest zou zijn in verband met de Onafhankelijkheidsdag, maar dat bleek niet zo te zijn. Op een groot publiek veld stonden wel wat kraampjes met eten, maar verder waren er niet echt festiviteiten. Daar zagen we wel een enorme cirkel met allerlei kunstig geschilderde beren staan, zogenaamde buddy-bears. Zo'n beetje alle landen van de wereld hebben een manshoog staande beer versierd en deze beren worden tentoongesteld op verschillende plekken als een teken van eenheid en verbinding. Kunstenaars of een kunstenaar van elk land hebben hun eigen beer mogen versieren en we zien allerlei schitterend en herkenbaar geschilderde beren als we een rondje lopen. We zijn al erg nieuwsgierig naar de Nederlandse beer. Zou die versierd zijn met tulpen of klompen aan hebben of misschien iets met molens? .....Niets bleek minder waar, want opeens zagen we een spierwitte, ogenschijnlijk niet versierde beer staan tussen alle mooie versierde beren.Deze naakte, lelijke, witte beer was de Nederlandse beer en wij schaamden ons allebei dat onze beer er zo saai uitzag. Na een beter onderzoek konden wij op de rechterzij een aantal zwarte strepen ontdekken en op de linkerzij een enkele oranje streep. Verder zat er nog wat kleur om de ogen en op het kruis van de beer maar wat dat moest voorstellen konden wij niet ontdekken. Wat een blamage... Wie is in vredesnaam de kunstenaar die denkt hiermee de Nederlandse cultuur goed te hebben verwoord?

Na deze nare ervaring was het tijd om onszelf op te vrolijken en wat is daarvoor beter geschikt dan twee biertjes en wat nacho's van een HRC. Inderdaad, bijna niks, dus een klein taxiritje en een uurtje bus later zaten we in het HRC van Penang weer aan onze traditionele 'maaltijd'. Terug in Georgetown wilden we graag langs een pleintje lopen waar we de vorige avond een tent hadden zien staan waar 's avond optredens gegeven zouden worden. Het was een Chinese festiviteit, maar waarvoor precies was ons niet helemaal duidelijk. Aangekomen op de locatie was er inderdaad muziek te horen hoewel het verder niet echt druk was. In de tent waren allerlei mensen bezig met een grote papieren pop die een demon o.i.d. moest voorstellen. Niet veel later werd dat ding opgetild en begon een grote groep mensen aan een rondje over de straten. Wij bleven staan en probeerden uit te zoeken wat het idee was van deze activiteiten. Dit is niet echt heel goed gelukt. We weten wel dat er heel veel nepgeld is verbrand, wat op die manier dan in het hiernamaals terechtkomt, zodat mensen daar ook hun boodschappen kunnen doen.  (Of zoiets... ;-)  ) Verder denken we dat de pop die verbrand is de heerser van het dodenrijk is, maar of dat ze nou geld aan hem gaven om hem proberen om te kopen of iets anders, geen idee. Het geheel leverde wel een mooi kampvuur op. (zie filmpje) Wij konden ons niet voorstellen dat de Nederlandse brandweer dit ooit had goedgekeurd. Een metershoog vuur, midden in een woonwijk, niet goed bereikbaar en allerlei mensen die vlakbij staan.

Ondertussen genas Levi's hoofdwond eigenlijk heel slecht. Hoewel hij geen pijn of koorts had, bleef de wond erg veel vocht uitscheiden en groeide hij niet dicht. Daarom besloten we, ook op advies van Jesse met wie we dagelijks contact hielden, naar een ziekenhuis te gaan en een arts er naar te laten kijken. We werden door een van de medewerkers van ons hotel naar het Gleneagles Hospital gebracht. Een aanwezige verpleegster deed een korte evaluatie van de wond en stuurde ons vervolgens door naar een neurochirurg. Dit leek ons een beetje overdreven, maar navraag maakte ons duidelijk dat hoofdwonden op het voorhoofd en de neus altijd door een neurochirurg bekeken worden. Zeker als er een infectie is, wat in Levi's geval absoluut waar was. We moesten redelijk lang wachten, maar uiteindelijk werden we naar binnen geroepen bij dokter Kirk een zeer vriendelijke en professionele dokter. Hij bekeek beide wonden kort en reinigde de buitenzijde grondig om al snel te constateren dat het er niet goed uitzag. Op een aantal plekken zat dood weefsel, de wond was geïnfecteerd en de neus zag er ook slecht uit. Hij vertelde ons dat hij langs de wondranden en aan de binnenzijde van de wond huid en weefsel weg zou moeten snijden om het vervolgens opnieuw te hechten. Daarnaast hoopte hij ook een of twee hechtingen in de neus te kunnen zetten. Om de kosten en de benodigde tijd te drukken stelde hij een plaatselijke verdoving voor, op die manier konden we de volgende ochtend al terecht voor de ingreep. We waren allebei erg tevreden over de handelswijze en de manier van communiceren van deze dokter en dat gaf ons veel vertrouwen in een betere afloop dan ons vorige ziekenhuisbezoek. Die avond hebben we in een nabijgelegen winkelcentrum wat gegeten en nog een filmpje gekeken in de bioscoop.

De volgende ochtend moesten we om 10:30u in het ziekenhuis zijn, de operatie zou dan om 11:00 beginnen. Doordat eerst de dokter te laat was en vervolgens de operatiezaal bezet was, is Levi uiteindelijk pas om 13:10 richting de operatie gegaan. De arts begon met het zetten van de plaatselijke verdoving en ging vervolgens aan de slag. Ondertussen konden hij en Levi gezellig wat kletsen en de sfeer in de operatiekamer was erg goed. Levi heeft twee keer om wat extra verdoving gevraagd omdat het erg pijnlijk was. De arts vond dit niet zo verwonderlijk want toen hij het eerste laagje dood weefsel weg sneed, kwam hij bij een redelijk groot gat achter de wond dat volledig vol zat met allerlei rommel en dood vlees. In ontstoken weefsel werkt een verdoving niet zo goed, maar hij moest het goed schoonmaken of wegsnijden. Geen wonder dat de wond niet fatsoenlijk had kunnen genezen. Nadat hij alles netjes had schoongemaakt, de binnenzijde had gehecht en vervolgens de buitenzijde ook weer had dichtgemaakt wilde hij een hechting in de neus proberen te zetten. Hij zei proberen, omdat de huid daar erg gevoelig is en niet iedereen daar tegen kan zonder verdoving. De neus verdoven ze niet plaatselijk omdat er dan kans op blijvende problemen is met bloeddoorstroming. Uiteindelijk vond Levi deze hechtingen helemaal niet pijnlijk en vroeg de arts zich hardop af hoeveel pijn de operatie aan zijn voorhoofd dan had gedaan, best veel. Eind goed al goed, want alles zag er direct een stuk beter uit, nu alleen nog hopen dat het ook echt goed zou gaan genezen in de komende dagen. Omdat er redelijk veel gesneden was en de wond in eerste instantie zo slecht had genezen schreef de dokter twee weken antibiotica voor en stevige pijnstillers. Daarnaast hadden we al alcohol doekjes en grote pleisters om de wond schoon te houden en aan het eind van de middag liep Levi rond met een kleine apotheek aan spullen. 's Avond hebben we heerlijk gegeten bij een restaurant, Lagenda, wat terecht erg hoog stond aangeschreven op Tripadvisor.

De volgende morgen zijn we na het ontbijt met de bus naar Kuala Lumpur gereden, waarvandaan we de volgende dag richting Bandung in Indonesië zouden vliegen. We zouden nog een nachtje slapen in een hotel vlakbij het bus- en treinstation. Het reizen nam ongeveer de hele dag in beslag en in deze omgeving van KL was niet echt iets te doen, dus hebben we verder niet veel gedaan. De volgende morgen gingen we richting het vliegveld waar we het vliegtuig namen richting Bandung. Dit was de eerste keer dat we in Azië niet met Airasia vlogen. We vlogen met Malindo en dat beviel ons erg goed, bagage gratis mee, veel meer beenruimte en zelfs wat versnaperingen voor onderweg. De vlucht heeft iets langer geduurd dan gepland omdat er hevig noodweer was boven de luchthaven van Bandung waardoor landen in eerste instantie niet mogelijk was. Gelukkig zijn we even later zonder problemen geland en richting ons hotel in Bandung gelopen. Ja, dat kan gewoon, want het vliegveldje ligt echt middenin de stad. We zijn een klein rondje gaan lopen om een plek te vinden om te eten en dit hebben we uiteindelijk gedaan bij een restaurant met de naam Rijsttafel, gewoon omdat we de naam zo leuk vonden. De volgende morgen zouden we de trein pakken richting Yogyakarta (of Jogjakarta of Yogya), we hadden hier bewust voor gekozen omdat we zo iets meer van het landschap konden zien.

We waren de volgende morgen even vergeten dat het in Indonesië een uur vroeger is dan in Maleisië, dus we waren erg goed op tijd. De treinreis naar Yogya was erg comfortabel en het uitzicht erg mooi. Indonesië is een erg groen land. Aan het eind van de middag kwamen we aan in Yogya. Ook hier zat ons hotel weer op loopafstand van het station en na het inchecken zijn we kort gaan ontspannen in het zwembad om vervolgens 's avonds een wandeling te maken langs de bekendste en meest toeristische straat van Yogya. Er was voldoende bedrijvigheid met veel te veel fietstaxi's, koetsjes en straatverkopers, maar wij vonden het niet geweldig. We hebben nog wel wat lokale snacks uitgeprobeerd, maar zijn vervolgens gewoon maar terug naar het hotel gegaan. De volgende dag zouden we een van de twee grote tempels in de buurt van Yogja bezoeken, Prambanan en naar een balletvoorstelling gaan die in het theater naast de tempel wordt gehouden.

We zijn uiteindelijk redelijk laat op de middag pas richting de tempel gegaan, omdat we niet verwachtten erg veel tijd nodig te hebben. We hebben inmiddels al aardig wat tempels gezien, dus we hoeven niet heel lang meer rond te kijken, maar het blijft wel mooi om deze eeuwenoude architectonische hoogstandjes te bekijken. Het openluchttheater lag direct naast het tempelcomplex van Prambanan en nadat we in een klein uurtje de tempel hadden bezichtigd verplaatsten we naar het restaurant bij het theater om een hapje te eten voor we naar de balletvoorstelling gingen die om 19:30u zou beginnen. In dit restaurant was een smakelijk Indisch buffet en het uitzicht op de mooi verlichte tempel maakte het een zeer sfeervol geheel. Het openluchttheater lag direct naast het restaurant en ook hier voegde de enorme tempel, zichtbaar achter het podium iets toe aan de ambiance. De balletvoorstelling was meer een theater / dansvoorstelling dan ballet en de dans was niet heel erg goed, maar alsnog wel vermakelijk. Er werd een soort sprookje uitgebeeld uit de Hindoeïstische geschiedenis genaamd Ramayana. Juist dit verhaal wordt gespeeld, omdat op de tempel Prambanan dit verhaal is uitgebeeld in beeldhouwkunst op de zijkant van de tempel. 

De volgende dag (vandaag) zijn we richting Borobudur gegaan een andere grote tempel in de buurt van Yogya. Het bleek uiteindelijk toch niet zo dichtbij te zijn en al met al hebben we over de heen en terugreis bijna drie uur gedaan terwijl we de tempel in iets meer dan een half uur gezien hadden. Ach ja, toch weer wat gedaan vandaag, zeiden we tegen elkaar. Daarna hebben we lekker gegeten in het restaurant Roasters and Bear wat direct naast ons hotel ligt. Morgen gaan we richting Semarang waar we Ronald en Barbara Lepez zullen ontmoeten. 

En dan ook nog dit:

- De vlucht van Kuala Lumpur naar Bandung is eigenlijk best goed gegaan. We hadden een ticket voor de juiste dag en naar de juiste eindbestemming. Het enige wat nog beter had gekund is dat we naar de juiste terminal waren gegaan. Gelukkig liggen de terminals van KLIA en KLIA2 maar een paar minuten met de trein uit elkaar, anders hadden we echt een uitdaging gehad, we waren namelijk in eerste instantie naar de verkeerde gereden. 

- De boardingcrew van Airasia vindt 'van den Muijsenberg' een erg lastige achternaam. Hier zijn we achter gekomen toen we redelijk laat voor onze vlucht waren (Ellen besloot toch nog even naar de wc te gaan voor we het vliegtuig in gingen) en onze namen werden omgeroepen om snel naar het vliegtuig te komen.

- Halverwege de operatie vroeg de dokter zich ineens af welke kleur de ogen van Levi nou eigenlijk zijn, hij had er al een tijdje naar staan kijken, maar kwam er niet echt uit.

- Eindelijk hebben we weer écht goed internet en dus hebben we weer wat video's kunnen uploaden. Er staan er ook twee bij van 2 weken geleden :-)