Week 15 - Een week van extremen.

                           18-08-2016, Kota Kinabalu, Maleisisch Borneo, zonnig, 31 graden 

Het is hier nu 10.00u. en ik lig in bed met Levi naast me die nog ligt te slapen. Als ik iets beweeg, maakt niet uit wat, doet het pijn in mijn spieren. Maar wat kan je wel doen als je niet wilt bewegen? Juist, een nieuwe blog schrijven!

We waren gestopt met schrijven in Kuala Lumpur. Na het schrijven van de laatste blog hebben we de metro gepakt richting de Petronas Towers, omdat hier een mooie fontein- / lichtshow te zien zou zijn. We wisten dat deze vanaf 20.00u. ieder half uur zou zijn, dus toen we aankwamen en er niets gebeurde, gingen we zitten om even te wachten. Net toen we zaten, begon de volgende show. (Goede timing nr. 1). Voor iedereen die wel eens in de Efteling komt; de show had wel wat weg van Aquanura. Op 'we are the world' en een Maleisisch lied werd het water op verschillende manieren en hoogtes omhoog gespoten en door de lichtshow erbij zag het er erg mooi uit. Na de show zijn we naar het Hard Rock Café (HRC) gelopen, waar we weer nacho's en 2 bier bestelden. We waren er om 22.20u. en de keuken zou tien minuten later sluiten, dus we waren nog net op tijd. (Goede timing nr. 2) 
Het HRC heeft iets leuks: als je de rekening betaald, staat er op de bon een code. Deze code kan je gebruiken om (binnen twee weken) een online enquête in te vullen over het restaurant waar je geweest bent. Als dank voor het invullen, krijg je via de mail een streepjescode waarmee je bij je volgende bezoek aan een HRC een gratis voorgerecht kunt bestellen. De streepjescode is twee weken geldig. Wij hadden dit gedaan na ons vorige bezoek in Ho Chi Minh, de nacho's die wij altijd bestellen vallen onder de voorgerechten en dus waren de nacho's in Kuala Lumpur gratis. 

Na een nachtje slapen, het uploaden van de blog en wat foto's en het inpakken van de backpacks zijn we met de bus naar Singapore gereden. Wat een heerlijke bussen hebben ze hier! De stoelen zijn heel breed en kunnen heel ver naar achteren. En zelfs als je helemaal naar achteren zit, heeft de persoon achter je nog ruimte zat. Ook was er wifi aanwezig in de bus, dus konden we ons wat inlezen over Singapore en alvast een kamer boeken voor die avond. Daar viel ons gelijk op: Singapore is extreem duur. Waar we in de andere landen makkelijk voor 20 dollar een tweepersoonskamer met eigen badkamer konden vinden (vaak zelfs goedkoper), begonnen de prijzen hier op 30 dollar, niet voor een tweepersoonskamer, maar voor een tweepersoonsbed in een slaapzaal. We vonden geen tweepersoonskamer goedkoper dan 70 dollar en omdat we toch nog eens een keer op een slaapzaal wilden slapen (omdat zoveel backpackers dat doen), besloten we een bed te boeken van 43 dollar. Toen we rond 21.00u. Singapore inreden waren we verrast door de stad. Wat een hoop hoge gebouwen! Sommige gebouwen in Kuala Lumpur zijn hoger, maar hier zijn het er zo veel! 
Toen de bus ons had afgezet, hebben we eens een keer geen taxi gepakt naar ons hotel, maar zijn we naar ons hotel gelopen. Zo zagen we gelijk wat meer van de stad. Na het afgooien van onze tassen, hebben we wat gegeten in de wijk Little India en zijn we gaan slapen. Door de hoge prijzen waren we erg gemotiveerd om alle highlights in 1 dag te bekijken, zodat we onze reis weer snel konden vervolgen in Maleisië.

Het slapen op de slaapzaal was ons prima bevallen, maar we zijn toch de volgende dag opnieuw gaan zoeken naar een andere kamer. We waren namelijk niet erg tevreden over wat we kregen voor de 43 dollar die we betaald hadden. Als we bijvoorbeeld een handdoek wilden gebruiken, moesten we nog eens 3 dollar betalen en ook het ontbijt, wat inclusief was, was niet om over naar huis te schrijven. 
Via Agoda vonden we een tweepersoonskamers voor 50 dollar en die paar dollar meer hadden we er dan ook zeker voor over. Met de metro zijn we naar ons nieuwe hotel gegaan. Doordat we een dagpas voor de metro wilden kopen en dit allemaal erg lang duurde, kwamen we pas rond 11.00u. in de kamer aan. Hier hebben we even snel gedoucht (en ons afgedroogd met handdoeken die inclusief waren) en toen was het echt tijd om Singapore in te gaan. We hadden inmiddels wel trek gekregen, en Singapore heeft..... een HRC, dus stapten we in de metro om vervolgens weer nacho's en twee bier (Het was al 13u. hoor :-) ) te bestellen. Over ons vorige bezoek hadden we natuurlijk even een enquête ingevuld en dus mochten we ook hier weg zonder voor de nacho's te betalen.
Hierna was het écht tijd om te stad te bekijken en dus maakten we een wandeling langs hoge, lage, oude en nieuwe gebouwen. Ook hebben we een bezoek gebracht aan 'Gardens by the bay', een gratis park van 101 hectare met verschillende tuinen. Vooral de immense metalen bomen (supertrees) van 25 tot 50 meter zijn bijzonder om te zien. Het zijn eigenlijk verticale tuinen met veel verschillende planten erop. Omdat we een beetje zere voeten hadden van de stadswandeling, besloten we in het park een audio-tour te nemen. Zo konden we vanaf een soort golfkarretje alle tuinen bekijken en kregen we er ook informatie over. 
Na deze tour zijn we naar het dak van het Marina Bay Sands Hotel gegaan. Als je hier wilt slapen betaal je niet minder dan 300 dollar per nacht.Van Chris, een collega van Ellen, kregen we echter de tip dat je wel naar de skybar kunt. De drankjes zijn duur, maar het uitzicht is geweldig en dus is het wel de moeite waard. Een top tip, want we hebben echt even zitten genieten op dit dakterras. Hierna zijn we naar het I Am...restaurant (van I AMsterdam) gegaan, ook een tip van Chris. Het was er erg druk, maar na terugkomst van een kleine wandeling door het gezellige straatje was er een tafeltje vrij. We bestelden een portie bitterballen en twee burgers. De eerste kon helaas niet aan onze verwachtingen voldoen, behalve dat ze rond waren leken ze totaal niet op bitterballen. De burgers waren daarentegen wel erg lekker. 

Het was inmiddels zaterdag 13 augustus en we hadden voor deze dag een vlucht geboekt naar Kota Kinabalu op Maleisisch Borneo. We pakten onze backpacks dus weer in en reden met de metro naar het vliegveld. We waren erg vroeg en dus gingen we eerst even ontbijten. Omdat we zeker nog 3 uur moesten wachten, besloten we te verplaatsen naar een lounge-gedeelte. Toen we hierheen liepen, kwamen we langs onze incheckbalie die al open was. We wilden graag van onze grote tassen af en dus gingen we die vast inchecken. Levi vroeg nog of het niet erg was dat we zo vroeg waren, maar dat was geen probleem. De mevrouw achter de balie maakten de labels vast aan onze tassen en bleef daarna naar onze tickets kijken. Na een tijdje zei ze: 'Uhm... uw vlucht is pas morgen', extreem dom. Dat we zo vroeg waren, was dus toch een beetje een probleem... een probleem voor ons. (Hele slechte timing) We werden met onze tassen weer teruggestuurd, met de mededeling dat we de tassen de volgende dag konden inchecken. Tja... daar sta je dan. We hadden twee opties:
1. Toch proberen om met de vlucht van zaterdag mee te gaan,
2. Nog een nachtje in Singapore blijven.
Door de hoge prijzen in Singapore én omdat we al een hotel hadden geboekt in Kota Kinabalu besloten we optie 1 in ieder geval te gaan proberen. Een vrouwelijke Airasia medewerker hoorde ons verhaal aan, klikte en tikte wat op een computer en zei toen dat de tickets omboeken niet mogelijk was, dus we zouden twee nieuwe tickets moeten kopen. Wij stonden een tijdje te wikken en wegen en ons af te vragen of er echt niks mogelijk zou zijn terwijl de medewerkster wegliep want haar shift zat er blijkbaar op. Even later kwam er een jonge man die vroeg of wij al geholpen waren. Soort van ja, maar niet tot tevredenheid en we waren ook nog niet klaar. Hij toonde vervolgens echte interesse in ons probleem en heeft ons geweldig geholpen door het geld wat we al betaald hadden voor de zondag-vlucht van de kosten af te trekken. We hoefden uiteindelijk dus alleen maar het verschil tussen de tickets te betalen, extreem fijne service van deze Airasia medewerker! Met onze nieuwe tickets hebben we toch onze tassen ingecheckt en zijn we nog even gaan relaxen in het lounge-gedeelte achter de douane. (Het leek ons verstandig na dit hele gedoe om maar gewoon naar binnen te gaan.) Na een prima vlucht vonden we op de luchthaven in Kota Kinabalu heel snel een transportbusje dat richting het centrum reed en vlakbij ons hotel zou stoppen. Kosten: 1 euro. Het was dus gelijk duidelijk dat we weer in het goedkopere deel van Azië waren. Deze avond zijn we naar de bioscoop geweest (Suicide Squad) en hebben we dansjes gemaakt in een hele mooie club, 999, met leuke optredens, goede muziek, een hele vriendelijke eigenaar (die het heel leuk vond dat er twee westerse mensen binnen waren) en een superschoon toilet. In Nederland zou je dat laatste niet vernoemen, maar hier valt het direct op en is het een enorm pluspunt. 

De volgende twee dagen in Kota Kinabalu hebben we weinig gedaan. We wilden graag de Mount Kinabalu beklimmen, maar dit moet je via een tour boeken. Elke dag mogen er maar zo'n 150 mensen op de berg zijn en omdat de tour twee dagen duurt, mogen er elke dag dus maar 75 mensen omhoog. We hadden geluk, want doordat anderen hun reservering hebben geannuleerd, konden wij een reservering maken voor dinsdag 16 augustus. Op zondag en maandag hebben we veel uitgerust en zijn we nog 2 keer naar de bioscoop geweest (Nerve en Marauders) In Nederland vinden we dit ook altijd een fijn uitje en hier zit je voor ongeveer 6 euro in een twinseat met allebei een drankje en een bak popcorn, erg goedkoop dus. 
Ook kochten we nog even een muts, handschoenen en een tweede hoofdlampje als voorbereiding op onze klimtocht. Op maandagavond pakten we alle benodigdheden voor de komende twee dagen in 1 tas in en zorgden we dat onze backpacks ingepakt en afgesloten waren, want die zouden we achterlaten bij het hotel. 

Op dinsdag was het dus zover. We werden om 07.00u. opgehaald door Olivia en haar man en kregen toen ook te horen dat we niet met 5 mensen in een groepje zouden zitten, maar dat we met z'n tweeën en de gids de berg op zouden gaan. Na een autorit van 2 uur en kennismaking met gids Peter (zijn westerse naam) werden we afgezet bij het beginpunt. Hier kregen we een korte briefing over de eerste dag. We zouden 6 km in lengte afleggen en 1433 hoogtemeters. Onderweg zouden regelmatig hutjes staan met een toilet en een kraantje met bergwater, schoon genoeg om te drinken, en als we rond lunchtijd bij het 4 km hutje zouden zijn, zouden we goed op schema liggen. Om 09.30u. begonnen we met de wandeling. Levi had de tas met al onze spullen op zijn rug en Ellen droeg de camelbag met het water. Die eerste 4 kilometer gingen prima. Het pad waar we overheen moesten was prima te belopen, op de steilere stukken was vaak een trap en af en toe stopten we even kort om op adem te komen en wat te drinken. Onderweg kwamen we regelmatig andere mensen tegen, toeristen die ook de berg op gingen of juist naar beneden onderweg waren, gidsen en veel 'dragers'. Deze laatste zijn locale mensen die spullen de berg opbrengen, denk hierbij aan eten en drinken, maar ook bouwmaterialen als palen en gipsplaten. Onze gids vertelde ons dat ze per kilo betaald krijgen, omgerekend ongeveer een euro per kilo. Doordat op sommige platen het gewicht stond, weten we dat sommige met gipsplaten van bijna 30 kilo de berg opgaan. Veel respect en bewondering voor deze mensen! Om 11.30u. kwamen we aan bij het 4 km hutje waar we onze lunch aten. We hadden dus twee uur gedaan over het eerste stuk en waren goed op schema. Na de lunch was er in Levi's tas meer ruimte en de camelbag was leger, dus deed Levi de camelbag in zijn tas. Heel erg fijn voor Ellen, want de laatste twee kilometer van de dag waren een stuk zwaarder. Het pad bestond uit grote en kleine keien en het werd allemaal een stuk steiler. Meer klimmen en klauteren en minder traplopen dit keer. Ellen kreeg tijdens dit stuk last van misselijkheid, waarschijnlijk door de hoogte. We zijn op dit stuk dus wat vaker even gaan zitten. Toch hebben we ook dit nog best snel gedaan, want om 14.00u. waren we al in het basiskamp. Niet als eerste, maar wel eerder dan veel anderen. Het was hier al een stuk kouder, dus deden we lekker ons vest aan. Na het drinken van een cola en een warme kop thee besloten we even een uurtje te gaan slapen. We sliepen in goede stapelbedden in een slaapzaal voor 18 mensen. Naast ons sliepen hier ook een Poolse jongen, een Amerikaanse meid ('Maar ik woon in Taiwan') en twee Maleisische biologen, waarvan er 1 vier jaar in Leiden heeft gestudeerd. Er waren dus meer dan genoeg bedden, maar wij besloten toch om met z'n tweeën in 1 bedje te gaan liggen, want dat was veel warmer en gezelliger. Na een uurtje rusten werd om 16.30u. het diner-buffet geopend en hebben we lekker gegeten. Hierna hebben we even gekaart met de jongen en meid van onze slaapzaal en twee Nederlanders en zijn we rond 19.00u. richting ons bed gegaan. Omdat we de laatste tijd vaak pas rond 00.00u. naar bed gaan, hebben we er allebei lang over gedaan voor we in slaap vielen. 

Om 01.50u. ging de wekker. We deden onze warme kleren aan, hoofdlampjes op, aten nog even wat in het restaurant en begonnen om 02.45u. aan onze tocht naar de top. Je begint midden in de nacht om op de top te kunnen zijn om de zonsopkomst te kunnen bekijken. We moesten nog ongeveer 3 kilometer afleggen in afstand en ongeveer 800 hoogtemeters zien te stijgen. Het eerste gedeelte bestond vooral uit trappen. Het zag er bijzonder uit, een lange rij mensen met allemaal een hoofdlampje die in een rustig tempo achter elkaar de trap oplopen. Daarnaast zie je boven en onder je op de berg kleine lichtpuntjes de berg op slingeren van anderen die de top proberen te bereiken. Ellen werd al gauw weer misselijk en heeft het nachtelijke eten na ongeveer 500 meter op de berg achter gelaten... Na de trappen volgde een erg steil stuk waar je schuin tegen de berg op moest lopen met hulp van touwen. We gingen maar langzaam omhoog, maar we gingen wel. Hierna werd het iets minder steil, maar nog steeds steil genoeg om het zwaar te hebben. We liepen in een heel rustig tempo en met kleine stapjes omhoog. Ik kan niet anders schrijven dan dat het erg zwaar was. Ellen moest vaak even zitten om op adem te komen, maar opgeven was geen optie meer als je zo dichtbij bent. Doordat het donker is kun je je moeilijk oriënteren en is het heel moeilijk in te schatten hoever je nog moet. Achteraf gezien misschien maar goed ook, je focust je daardoor alleen op de meters die direct voor je liggen en zo kom je stapje voor stapje dichterbij het einddoel. Stukjes hebben we hand in hand gelopen, waardoor Levi Ellen een beetje de berg op trok en stimuleerde te blijven bewegen. Hierna heeft Ellen ook nog even achter Levi gelopen waarbij ze met beide handen zijn tas vasthield. Door de kou, vermoeidheid en doordat het zo zwaar was kwamen vlak onder de top de tranen. Een voorbijlopende man moedigde Ellen aan: 'Come on, you can do it! You can definitly do it!' De zon kwam bijna op, dus het was echt tijd om de laatste meters naar de top te klimmen. Levi op zijn voeten en Ellen soms op handen en voeten kwamen we boven. Om 05.48u. waren we, extreem vermoeid en gelukkig, op de top op 4095,2 meter, precies op tijd om de zon omhoog te zien komen. (Goede timing nr. 3). Het uitzicht was prachtig. Weer waren er bij Ellen tranen, nog steeds van vermoeidheid en kou, maar ook van trots en geluk. Na dit moment kan ze zich goed voorstellen dat mensen dit soort uitdagingen doen om aan hun zelfvertrouwen te werken. Na even op de top te hebben gezeten, geknuffeld en het maken van een hoop foto's zijn we begonnen aan de tocht omlaag. Dezelfde weg terug, maar met het gebruik van andere spieren. Rond 07.45u. waren we terug in het restaurant waar we lachend en half-slapend ons ontbijt aten. We spraken met de gids af dat we om 10.00u. verder omlaag zouden gaan, zodat we nog even twee uurtjes in bed konden uitrusten. De tocht omlaag ging een stuk sneller. Met een moe lichaam, zere knieën en andere pijntjes is het lastig, maar extra belangrijk, om je goed te concentreren en je voeten goed weg te blijven zetten. We zijn nog 2 keer gestopt en waren uiteindelijk om 13.10u. al beneden. Olivia en haar man haalden ons weer op met de auto. We zijn eerst naar een restaurant gereden waar we hebben geluncht en daarna werden we weer bij ons hotel afgezet. Na een heerlijke douche en drie uurtjes slapen zijn we weer naar buiten gegaan op zoek naar avondeten. Ook in Kota Kinabalu zit een HRC, dus besloten we om weer gratis nacho's te gaan eten. Hoewel het maar twintig minuten lopen is, pakten we wel een taxi naar het restaurant. Om onze prestatie te vieren en omdat we het de eerste keer zo naar ons zin hadden gehad, zijn we ook nog even naar de 999 club geweest. Hier hebben we vooral op onze stoel gezeten en naar de show gekeken, maar bij sommige liedjes toch ook nog even een dansje gemaakt.

Vannacht hebben we heerlijk geslapen. De bedoeling was dat we om 13.00u. de bus zouden pakken naar onze volgende bestemming, Sandakan. Maar we hebben toch nog maar een nachtje extra geboekt in ons huidige hotel. Vandaag doen we niets, want als we bewegen doet het extreem veel pijn ;-) Hoewel... misschien lopen we straks nog even naar de massagesalon aan de overkant. 

En dan ook nog:
- Toen we de eerste nacht terugkwamen van de 999 bar zat er niemand achter de receptie en was de deur dicht. Na lang op de deur kloppen, twee telefoonnummers geprobeerd te hebben en wachten, is Levi uiteindelijk via een noodtrap naar de tweede verdieping geklommen en heeft hij een van de andere gasten gewekt door op het raam te kloppen om de deur te komen openen.

- We gingen een van de middagen in Kota Kinabalu eten bij een seafood restaurant. We hadden echter geen zin in seafood en dus bestelden we iets anders. Levi bestelde, op aanraden van de serveerster, een gerecht met venison (hert), omdat dat nog malser zou zijn dan beef (rund). Toen het eten werd geserveerd was Levi niet tevreden met wat hij kreeg. Dit was geen venison met broccoli, dit was broccoli en bloemkool met hier en daar een ministukje vlees wat meer op beef jerky leek dan mals vlees. Na dit aangegeven te hebben bij de serveerster, die ook de eigenaar zei te zijn, en naar de keuken te zijn gelopen, waar ze zeiden dat ze alleen beef hadden en geen venison, besloten we om voor dat gerecht niet te betalen (we hebben er ook niet van gegeten). Een heel gedoe en zonder dat we het eens zijn geworden, de vrouw beweerde bij hoog en laag dat het venison was en dat wij moesten betalen, zijn we uiteindelijk gewoon weg gelopen zonder voor dat gerecht te betalen.